Cambodja

Het leek allemaal zo goed te beginnen. 06.00u in de auto en onderweg richting Brussel amper file. Om de file op de terugweg te vermijden, zou Nikkie nog wel even mee een koffietje gaan doen in de vertrekhal. Achteraf gezien ben ik hier zo blij om geweest. Want zodra we de vertekhal inliepen en mijn vlucht op het grote bord zagen staan, zag ik ook dat ene woord wat je niet wilt zien als je op vakantie gaat: CANCELLED. Ja... en dan? Toch maar naar de desbetreffende incheckbalie om informatie te krijgen. Hier werden we geïnformeerd over de staking van het bagagepersoneel. Ik moest in de rij blijven staan en dan zouden ze voor me gaan kijken wat ze voor me zouden kunnen doen. Even later ben ik aan de beurt en wordt er geconstateerd dat ik diezelfde avond nog met een vlucht vanuit Amsterdam mee kan. Ik wordt naar een andere rij gestuurd. Met 5 wachtende voor werd ik 3 uur(!!!!!!) later eindelijk geholpen. "Ik zou met de vlucht vanuit Amsterdam meekunnen en dan alsnog de overstap halen? Dat zou hier worden doorgegeven." Gaf ik aan. "Oh nou dan moet ik even kijken of er nog wel plek is." Ik dacht dat ik ging ontploffen! Had ik 3 uur in de rij gestaan voor een loze belofte? "Er is nog 1 plekje vrij." Nikkie en ik sprongen een gat ij de lucht, eindelijk weg hier. Als Nikkie niet mee naar binnen was gegaan, had ik hier gestaan. En vervoer naar de andere vluchthavens werd niet geregeld.

Diezelfde avond in Amsterdam ging het ook niet geheel vlekkeloos. Ze hadden mijn aansluitende vlucht niet doorgezet vanuit Brussel en dus was mijn gereserveerde stoel weg. Ze konden me gelukkig opnieuw inchecken, maar later zou blijken dat ik een plekje achterin het vliegtuig had tussen mensen die enigszins verkouden waren en de gehele vlucht bezig waren met het ophoesten van hun slijm, dit vervolgens luidkeels op te rochelen en uit te spugen in een zakje of flesje. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik blij was toen het vliegtuig landde in Phnom Penh.

Eindelijk was ik er! Snel m'n visum regelen, tas pakken en Judith om de nek vliegen. Toen ik uiteindelijk als laatste bij de bagageband stond en er geen koffers/tassen meer voorbij kwamen, snelde ik vol ongeduld richting de lost & found. 3 kwartier later, en zonder tas, mocht ik eindelijk de aankomsthal in. Mijn tas zou waarschijnlijk de volgende dag aankomen met de volgende vlucht. Ooh wat was ik blij om Judith te zien. We stapten in een tuktuk die ons naar ons guesthouse zou brengen. Wat een drukte in het verkeer daar! Overal rijden scooters, auto's en tuktuk's door elkaar heen in een constante stofwolk van zand en uitlaatgassen. Tegen de tijd dat we er waren begon het net te regenen. We zijn wat gaan eten en hebben de hele avond gekletst.

De volgende dag was het in de ochtend droog en besloten we naar het National Museum te gaan (achteraf bleek dit vooral een verzameling van oude sieraden, stukken van beelden en speerpunten) en het koninklijk paleis. Helaas was deze tot later in de middag dicht. Omdat we de killingfields ook nog op het programma hadden staan, zijn we dit eerst gaan doen. Doormiddel van een audiotour wordt je over het terrein geleid en wordt je een beeld geschetst van de verschrikkelijke taferelen die zich hier hebben afgespeeld. De geschiedenis van de Rode Khmer in dit land is werkelijk waar gruwelijk. De regen tijdens de tour maakte eigenlijk dat het allemaal nog meer indruk maakte. Zo'n droevige plek. We waren allebei dan ook behoorlijk aangeslagen toen we met de tuktuk weer terug gingen richting de stad. De regen heeft niet meer opgehouden tot later die avond. We zijn toen over de boulevard langs het water richting de nightmarket gelopen. Een leuke verzameling van allerlei kraampjes waar je kleren kan kopen, maar vooral ook lekker kunt eten. Het toppunt was toch wel het verse kokosijs met geroosterde nootjes en wat gecondenseerde melk. M'n nieuwe favoriet!

De volgende dag werden we 's ochtends erg vroeg opgehaald voor de bus naar Kampot: onze volgende bestemming. We hadden hier een soort bamboehutje op palen geboekt aan het water. Super leuk natuurlijk! Al was het met al die regen misschien niet de allerslimste optie. Ondanks de regen besloten we toch maar om gewoon even lekker naar het centrum te lopen. Eenmaal daar klaarde het gelukkig enigszins op en leek het ons leuk om een boottocht met zonsondergang te boeken. We kwamen daar een Nederlands stel tegen waarmee we lekker wat hebben gekletst en plannen hebben uitgewisseld. Door de bewolking was er weinig van de zonsondergang te zien, maar desalniettemin was het een prachtig stukje natuur.

Toen het helemaal donker werd heeft de kapitein ons nog een prachtig schouwspel aan vuurvliegjes laten zien. Het was net een verzameling kerstlichtjes. De muggen genoten ook erg van ons gezelschap.

Na de boottocht zijn we nog een hapje gaan eten met zijn vieren. Het was me op dat punt wel enigszins duidelijk dat de Cambodjaanse keuken niet mijn favoriet is. Saus die naar rotte vis smaakt bijvoorbeeld, niet mij ding.

Onze dag werd afgesloten met een heus bamboehut avontuur: vreemde geluiden waar je stiekem toch wel een beetje nerveus van wordt en een rat die een nachtelijk bezoekje kwam brengen. Het was een leuke nacht.

De volgende ochtend hebben we een scooter gehuurd om de befaamde Bokor Mountain te trotseren. Het was die ochtend eindelijk droog. We besloten eerst naar een waterval te rijden. Na de juiste afslag te hebben genomen, gaan we al stuiterend en hobbelend over het zandpad wat ons naar boven leidt. Ik ben ontzettend blij met de scooterervaring die Judith tot op heden in Thailand heeft opgedaan, want het manoeuvreren tussen de stenen en kuilen is een vak apart.

Het laatste stuk lopen we naar boven. Ik blijf me vergapen aan de hoeveelheid groen in dit land. Ik zag de slang die op het pad lag dan ook niet liggen. Pas toen Judith het woord slang naar me riep en ik naast me iets duns een halve meter omhoog zag komen, had ik pas door dat ik even snel een paar passen opzij moest zetten (lees: rare paniekerige huppel).

Door de hoeveelheid regen was de waterval buitensporig groot en kwam het water met veel geweld voorbij. Even lekker pootje baden en dan weer door. Eenmaal terug op het asfalt ben ik gaan rijden, scooter rijden was niet zo moeilijk toch?

We reden naar voet van Bokor mountain. "Juud, is een halve tank benzine genoeg denk je?" "Jawel, daar moeten we het wel mee halen." Eenmaal de berg op daalde de wijzer van de tank toch wel in een heel rap tempo, maar waarschijnlijk zouden we het net gaan halen. Eenmaal dichter bij de wolken begon het met vlagen enorm hard te regenen en werd de weg een beetje spookachtig door de vlagen mist waar je doorheen ging. Fantastisch zo'n slingerweg naar boven, echt heel tof om te doen. Terwijl we de grootste lol hadden om onszelf (buts & muts op scooter) ging de wijzer van de tank steeds verder terug. We waren nog een paar kilometer verwijderd van de top voordat de tank in het rood kwam te staan. Normaal kun je vaak nog wel even rijden op het moment dat hij aan het rode stukje van de tank begint, maar met wat gesputter kwamen we midden op de weg tot stilstand... daar stonden we dan, met onze roze en groene helmpjes en poncho's in de regen, zonder benzine... verderop zagen we een restaurantje of iets in die trant, dus we besloten om de scooter die kant op te duwen. We waren tot op onze onderbroek nat en kwamen al snel tot de conclusie dat het gebouw verlaten was. Wel stond er een andere knul te schuilen met twee andere toeristen. We vroegen of hij extra benzine bij had. Hij had genoeg in zijn motor zitten, maar hij had niks waarmee we het in onze scooter konden krijgen. Uiteindelijk stelde hij voor om naar boven te rijden en voor ons te kijken of hij daar benzine aan kon komen. 20 minuten later kwam hij eindelijk terug en met spanning keken we hem aan. Hij had benzine gevonden! Hup tank vol en weer gassen. Wat waren we hém dankbaar! Uiteindelijk kwamen we boven. We hadden al wat verhalen gehoord over de plannen die ze daar hebben maar als je dan boven komt, lijkt het bijna onwerkelijk. Je rijdt dus een super lange slingerweg op, door de wolken heen richting de top, en dan kom je boven en dan zijn ze daar ineens mega resorts en casino's aan het bouwen. Maar het was bijna spookachtig. Alles verlaten, een hoop nog in de steigers, maar mega! Het geeft zo'n onwerkelijk beeld, maar het is dus het 5 jaren plan voor Cambodja. Een aantal resorts met daarbij grote wijken met miljoenenvilla's. Eigenlijk gewoon niet voor te stellen als je daar zo rond rijdt. Met de regen die niet leek op te houden, besloten we om de weg naar beneden te vervolgen. Langs de wegen, onderdoor en soms zelfs eroverheen, kwamen stromen met water naar beneden. Gewoon hele watervallen op bepaalde punten. Je moet je dus even voorstellen: 2 bleekscheten, op een scooter, met een roze en groen helmpje en poncho's, die tegen elkaar en in elkaar gedoken zitten en zo naar beneden tuffen. Ik denk dat als ik het van een afstandje had kunnen zien, dat ik me helemaal stuk had gelachen.

Nadat we de scooter hadden teruggebracht, hebben we ons nog even in wat droge kleren gehesen en wat soep genomen om op te warmen. De bus zou ons al gauw op komen halen om door te rijden naar Sihanoukville. Vanaf hier zouden we de overtocht gaan maken naar het eiland Koh Rong. Met hoop op wat meer zon.

We gaan met een zogeheten speed ferry, wat eigenlijk gewoon inhoudt dat je er ipv 3 uur, zo'n 30 minuten over doet om naar Koh Rong te gaan. We komen aan op wit strand met allerlei kleine strandtentjes. Wat meteen opvalt is dat het echt een soort backpackersdorpje is. Overal in de restaurantjes en bij excursiekraampjes zijn westerlingen te vinden. Ze werken mee en blijven vaak een paar maanden of langer op het eiland hangen. Als je op andere plaatsen van het eiland wilt komen, moet je met de boot. Er zijn geen wegen vanaf daar. We droppen onze backpacks in ons guesthouse om vervolgens te genieten van wat eten op het strand en het feit dat het hier niet regent! Het is een prachtig wit strand met een blauwgroene zee. De rest van de middag lopen we wat rond om alles te bekijken en sluiten de dag af met een heerlijke massage. Het geluid van de zee op de achtergrond maakt het helemaal af.

Nu we helemaal uitgerust en zen zijn, hebben we besloten om de nieuwe dag te beginnen met een heerlijk ontbijtje aan het strand, gevolgd door een boottrip die 's middags start en 's avonds pas weer eindigt. Met een heel gezelschap vertrekken we eerst richting een klein eilandjes waar we kunnen snorkelen. Dit hadden we eigenlijk allemaal vrij snel gezien en toen er kleine kwallen gesignaleerd werden, was iedereen redelijk snel het water uit haha. We gingen verder naar een plek waar het water toch wel minstens zo'n 5 meter diep was. We kregen allemaal een rol met daaromheen visdraad gewikkeld. Een stuk lood en een haak met een stukje inktvis eraan zouden er voor moeten zorgen dat we iets gingen vangen. Je liet het geheel afrollen tot het op de bodem kwam en dan was het een kwestie van wachten en opletten. Tot mijn grote verbazing ving ik al vrij snel een prima formaat vis. In ieder geval iets gevangen! Toen ik later weer beet had, werd het lastiger. Mijn armen werden zowat over de railing getrokken toen ik voelde dat ik beet had. Dat kleine rolletje was niet opgewassen tegen hetgeen wat ik aan m'n haak had zitten. Een Australische gast schoot me te hulp maar al snel was de spanning op de vislijn te groot en knapte hij. Weg grote vis, weg haak en lood. Dat beest had ik graag boven zien komen. Er werd gelachen, hier en daar wat gevangen, sommige mensen lagen in een hoekje omdat ze mega zeeziek werden van de deining. Toen we genoeg vis hadden gevangen voor de bbq later op de avond, zette we de tocht voort naar Long Beach. Het woord zegt het al, dit is het langste strand van het eiland. Zo'n 7 kilometer lang. Hier op het strand hebben we genoten van een prachtige zonsondergang terwijl het water van de zee nog steeds een heerlijke temperatuur had. Met het laatste licht hebben we de vangst van die dag opgepeuzeld onder het genot van een koud biertje. Deze dag kon al niet meer stuk. Maar het tofste zou nog komen. Toen het helemaal donker was, werd de boot voor anker gegooid en werden alle lichten gedoofd. We zouden tussen de plankton gaan zwemmen. En deze super kleine beestjes lichten op in het water bij aanraking, dus het was net alsof je bij iedere slag werd omringd door minuscule lichtjes! Heel tof om te zien. Bij terugkomst op het eiland besluiten we om eerst allemaal even een douche te gaan nemen om vervolgens nog gezellig een drankje te doen. De Australiërs blijken is hetzelfde guesthouse te zitten als ons.

Omdat de vis maar een karig hapje was, zijn we eerst nog wat gaan eten en hebben we de rest van de avond genoten van wat cocktails en leuke gesprekken met die twee Australische gasten. De rest had zich aangesloten bij een kroegentocht, maar wij zaten eigenlijk wel prima met onze voetjes in het zand en een cocktail in onze hand. Toen alles langzamerhand dicht ging, hebben ook wij ons bed maar weer opgezocht. Nog een middagje chillen voor de boeg voordat we weer door zouden gaan naar Siem Reap.

Toen we met de ferry weer het vastenland hadden bereikt, hebben we eerst onze bus richting Siem Reap geboekt. Ik kwam tot de ontdekking dat er zoiets bestaat als een hotelbus: een bus die 's nachts rijdt en bedden met gordijntjes heeft! Ideaal dus. Scheelt toch weer een dag reistijd. Al kwam ik er 's avonds al gauw achter dat die bedjes niet gemaakt zijn voor mensen die 1.80m of langer zijn haha. Wel lekker knus zo met z'n tweetjes in zo'n bedje. We zouden de volgende ochtend om 08.00u aankomen in Siem Reap. Door een rappe chauffeur werd dit uiteindelijk al 05.30u. We lieten ons met een tuktuk naar het guesthouse brengen waar we gelukkig te horen kregen dat er niemand in onze kamer verbleef en we er dus al in mochten. De paar uurtjes extra slaap waren erg welkom, want ondanks het bed in de hotelbus slaap je toch wat minder goed dan normaal.

Via Anita zijn we in contact gekomen met Jimmy. Zij heeft hem 5 jaar geleden leren kennen toen ze zelf in Cambodja op reis was. Een Cambodjaan die in Siem Reap woont en die zijn eigen Engelse school heeft opgezet voor kinderen die Engels niet standaard op school krijgen of deze lessen niet kunnen betalen. Deze kinderen kunnen gratis Engelse lessen volgen bij Jimmy's school. Daarnaast is hij ook nog een tuktuk chauffeur dus hij zou ons mooi alles in de omgeving kunnen laten zien. Na ons dutje hebben we hem een berichtje gestuurd en hij was meer dan enthousiast om ons diezelfde avond nog mee te nemen voor een zonsondergang bij één van de prachtige tempels. We besloten de rest van de middag dan ook te gebruiken om de stad te verkennen. De Franse invloeden zie je hier toch nog het meest terug in de straatjes met Franse architectuur. Met alle mogelijkheden tot westers en Cambodjaans eten krijg je een leuke mix van beide invloeden die hier goed in elkaar lijken over te lopen. Er hangt een gezellige sfeer op straat en iedereen is vriendelijk. Ik denk dat dit tot nu toe mijn favoriete plek van Cambodja is. Soms is het lastig te omschrijven waarom een stad je specifiek raakt, maar we hadden direct het gevoel van: nou hier kunnen we best een tijdje blijven. Je hebt lekker drukke straatjes met winkels, maar een paar straten verder kun je alweer het gevoel hebben dat je in een dorpje bent.

Rond de klok van 16.00u worden we opgehaald door Jimmy en met zijn tuktuk rijden we eerst naar de locatie waar we tickets moeten halen om de tempels te mogen betreden. Omdat we pas na 16.30 een ticket kopen, kunnen we er de volgende dag ook nog mee naar binnen en hoeven we dus niet vóór zonsopgang in de rij te staan. Wel zo fijn. Jimmy weet wel een plek waar we de zonsondergang kunnen zien en waar het niet barst van de toeristen. We komen aan bij een prachtige tempel, de eerste Ankor tempel sinds ons bezoek aan Cambodja en het is prachtig om te zien. We mogen genieten van een prachtige zonsondergang. Op de achtergrond beginnen de krekels steeds meer geluid te maken en hoor je hier en daar andere natuurgeluiden. Het is de mooiste zonsondergang sinds dagen weet Jimmy ons te vertellen. Tegen de tijd dat de zon onder is en het donker wordt, komt achter ons ook de maan op en dit vormt een prachtig plaatje zo tussen de oude restanten van de tempel. Jimmy weet wel een tentje waar we lekker kunnen eten en neemt ons mee voor een avond met heerlijk Cambodjaans eten (ik moet mijn mening dus bijstellen over de Khmer cuisine). Hij verteld die avond veel over zijn visie en cultuur en het is werkelijk inspirerend. We maken het die avond niet te laat want de wekker voor de volgende ochtend staat al om 03.45u.

In het donker verlaten we het erf van ons guesthouse en niet veel later zien we een lichtje steeds dichterbij komen. Het is onze tuktuk. Nog enigszins slaperig rijden we de stad uit richting Ankor Wat. Nu m'n ogen wat gewend zijn aan het donker valt het me op dat het eigenlijk niet eens zo donker is. De maan was bijna vol en we hadden weinig bewolking. Dit voorspelde een mooie zonsopgang te worden. We kwamen als een van de eerste aan bij het meer wat vóór de 3 indrukwekkende torens van Ankor Wat ligt. Nu al, met enkel het licht van de maan, kijk ik mijn ogen uit. Het zou nog wel even duren voordat de zon op zou komen. Een vrouwtje kwam langs voor koffie en thee en bood ons daarbij een kleedje aan om op te zitten. Dat scheelde toch weer twee uur of langer staan. Terwijl we daar zaten, kwamen er meer en meer toeristen bij de rand van het meer staan. Ik snap nu waarom we er zo vroeg moesten zijn, je zou anders amper of wat kunnen zien van de zonsopgang. Beetje bij beetje werd het lichter en doemde de prachtige silhouet op van het majestueuze gebouw, omringd door kleuren welke droomachtig in elkaar overvloeiden en een adembenemend schouwspel vormde. Dit had ik voor geen goud willen missen. We bleven zitten tot de meeste toeristen (veelal opdringende chinezen) hun selfies hadden gemaakt en weer teruggingen naar hun tourgids.

Jimmy neemt ons mee door Ankor Wat en verteld ons her en der over de geschiedenis van de tempel en zijn cultuur en hoe alles met elkaar in verband staat. Het is bizar om te bedenken dat dit ooit midden in de jungle gebouwd is. Hij neemt ons mee naar een monnik die zich in de tempel bevindt en vraagt aan hem om ons zijn zegen te geven. We moeten voor hem gaan zitten. Het gebed klinkt bijna als zingen en terwijl hij prevelt, doopt hij telkens een stok in het water welke hij vervolgens in onze richting zwaait. We krijgen een speciaal armbandje omgeknoopt en Jimmy legt uit dat hij ons een lang en gelukkig leven toewenst. De monnik heeft ook een soort boek met losse geschriften. Er zit een touwtje met een pijlachtig stokje aan. Hij legt uit dat we dit boek op ons hoofd moeten leggen, onze ogen moeten sluiten, een wens voor onszelf moeten doen om vervolgens met je rechterhand het stokje ergens tussen de bladzijden van het boekje moet doen. Ik geef het terug aan de monnik en hij leest voor wat er voor mij geschreven staat, Jimmy vertaald het in het Engels voor me. De boodschap raakt me diep en ondanks dat ik geen religieus persoon ben, koester ik dit bijzondere moment op deze bijzondere plek.

Het wordt warmer en warmer en we besluiten om wat te gaan ontbijten om daarna nog enkele andere tempels te bezoeken. Het zijn werkelijk prachtige bouwwerken om te zien, maar de hoeveelheid Chinezen die met niets of niemand rekening houden, maken me lichtelijk agressief. We sluiten af bij de ..... tempel waar scenes van de film Tomb Raider zijn opgenomen. Ik kan me voorstellen dat je hier graag een film op zou willen nemen. De manier waarop de bomen verstrengeld zijn met de nog overeind staande stukken van de tempel, heeft iets sprookjesachtigs.

De ochtend loopt op zijn eind. We zouden nog twee dagen zoet kunnen zijn met alle tempels die er in de omgeving te zien zijn, maar heb je er een paar gezien, dan heb je ze eigenlijk allemaal wel gezien.
Eenmaal terug in de stad hebben we besloten dat het een goed idee is als we even een dutje gaan doen, het was tenslotte erg vroeg toen we vanochtend de deur uit gingen. Ook wel even lekker om even niks te doen, dit vergeet je nogal snel als er zoveel om je heen te zien is. We chillen wat tot het eind van de middag waarna we bij een restaurant gaan eten waar ze ook een traditionele Cambodjaanse dansvoorstelling geven. We spreken af met Jimmy om de volgende dag, tevens onze laatste dag, de floating cities en zijn school te bezoeken.

Het is 3 kwartier rijden met de tuktuk tot een hele rits met gekleurde lange boten aan rivieroever zien liggen. Per boot zouden we een bezoek gaan brengen aan de floating cities. Een andere manier was ook niet mogelijk geweest. Eerst zie je het eerste huis. Op palen ver boven het water en met niets anders dan water eromheen. Daarna nog een paar en voor je het weet drijf je door een compleet dorp met houten huisjes op palen en geïmproviseerde aanlegsteigers. Alles gebeurt hier dan ook per boot. Iedereen pikt elkaar op en dropt elkaar weer af. Uiteraard moet er ook even gegeten worden op een drijvend restaurant waar we worden vergezeld door een enorme slang en babykrokodillen die in een kooien naast onze tafel staan. Je kan zelfs krokodil bestellen hier. Mij niet gezien! Doe mij maar gewoon kip of garnalen.
Op de terugweg wil Jimmy met ons langs een monnik gaan. Het eerdere ritueel is enkel een onderdeel van een complete zegening waarbij ook je ziel gereinigd wordt. Zo vinden we ons even later dan ook op de trap voor een boeddhistische monnik en een hele grote pot water welke hij met een kleiner bakje keer op keer op ons leeggooit terwijl hij het gebed uitspreekt. We bedanken de monnik en gaan terug richting te stad. Het is tof dat Jimmy ons zoveel van zijn cultuur wil laten ervaren. We zijn op plekken geweest en hebben dingen ervaren die je anders wellicht over zou slaan. Als we terugkomen zijn we nog steeds doorweekt van het ritueel. Jimmy moet snel naar zijn school om de kinderen les te gaan geven en wij maken nog snel even gebruik van de gelegenheid om ons om te kleden en dan ook aan te sluiten. De school is heel simpel en bevindt zich op de oprit van zijn huis waar stoelen en bankjes zijn uitgestald en een schoolbord hangt. Zodra we erbij komen zitten, worden we door de kinderen overspoelt met vragen. Het niveau Engels van een aantal verbaasde me echt, zo goed al. Zij komen al een paar jaar bij Jimmy's lessen na schooltijd. Je merkt in zijn lessen hoe gepassioneerd Jimmy is en de kinderen probeert in te laten zien hoe belangrijk educatie voor je toekomst is. Hij laat de dan ook graag zelf nadenken over de mogelijkheden die zij zien voor zichzelf als ze studeren en goed Engels kunnen. We sluiten de les af met een bedankje aan de kinderen dat we erbij mochten zijn en hebben voor Jimmy en de kids schriften en pennen gekocht, welke ze volgens hem goed konden gebruiken.
Om 00.30u zal onze nachtbus naar Bangkok vertrekken dus we hebben nog een paar uur om te eten en lekker een drankje te doen. Een andere Nederlandse gast is ook aangesloten: Frank. Hij woont sinds 4 dagen in Cambodja en kent Jimmy al langere tijd. Hij heeft hem ook een keer naar Nederland gehaald. Er wordt vanalles besteld en het is heerlijk. Op een gegeven moment wil Jimmy dat ik een specifiek gerecht ook proef. "Beef with ants" zegt hij tegen me. Hij moet het 3x voor me herhalen voordat ik besef dat hij "ants" zegt, mieren dus... En nu zie ik ze inderdaad kleine propjes rode mieren tussen de groenten en het rundvlees. Oh well! Het smaakt eigenlijk helemaal niet verkeerd, het heeft een licht bittere nasmaak, that's all. Ik, Judith, Jimmy en Frank doen nog een laatste rondje cocktails in het centrum voordat we naar de bus moeten. En zo kwam er alweer een einde aan Cambodja. Op naar Bangkok, vanaf daar gaan we verder richting het zuiden van Thailand.