And the journey continues...

We vervolgen onze reis met de bus. Deze keer belanden we in een mini van met airco en zachtere stoelen. Onze eerste gedachte was dan ook: chill! Maar al gauw liep het busje voller en voller en werden er in het gangpad nog stoeltjes uitgeklapt. Oftewel, uiteindelijk zaten we met 5 rijen van 4 in dat mini busje... Super krap dus. Toen we er uiteindelijk uit moesten (gelukkig na 2 uur al), moest dan ook iedereen van z'n klapstoeltje opstaan zodat wij ons erdoor konden wurmen. Met onze backpacks op de rug besloten we naar ons volgende guesthouse te lopen. Zo heel ver was het niet. Het is bizar hoeveel je al kan meemaken en zien als je een stuk door een dorp/stadje loopt. Dambulla heeft een groot handelscentrum waar alle producten zoals groenten en fruit verhandeld worden. Je krijgt meteen een idee wat er zoal verbouwd wordt in Sri Lanka. Naast een drukke weg die we alsmaar moeten volgen, zit ons guesthouse. We worden vriendelijk onthaald door de gastvrouw en kunnen meteen onze kamer in. Een groep reizigers die we eerder tegen zijn gekomen in Anuradhapura had ons getipt over deze goedkope slaapaccomodatie. Het is dan ook leuk als we s'avonds onder het genot van een kop thee wat ervaringen uit kunnen wisselen die we onderweg hebben opgedaan. Eerst besluiten we even het stadje in te lopen. Ik moet nog een nieuwe zonnebril scoren, die hier trouwens niet veel verkocht worden, en we willen nog graag zo'n lange, losse katoenen broek waar we iedereen mee zien lopen hier. De sfeer veranderd in Dambulla als het donker wordt. Er zijn weinig eettentjes en als we er uiteindelijk een gevonden hebben willen we ook niet lang blijven. Het is op straat dan ook pas weer dat we beseffen, dat er bijna geen vrouwen meer rondlopen. Waarom precies weten we niet goed, maar in plaats van te lopen, laten we ons toch maar even "thuis" brengen door een tuk-tuk. We gaan op tijd naar bed want de wekker voor de volgende ochtend staat alweer vroeg, 06.00u om precies te zijn. En nee dat doen we niet zomaar. We gaan Sigiriya Rock beklimmen. Omdat de temperatuur hier gedurende de dag zo hoog oploopt, wordt aangeraden lekker vroeg in de ochtend te gaan. Dan is de temperatuur het beste voor een klim. And so we did! Het was een erg mooie wandeling waar je je eerst door de oude paleistuinen waant met zicht op Sigiriya Rock. De klim omhoog bevat een aantal steile trappen maar zijn zeker de moeite waard. Tegen de tijd dat we bovenkomen, komt de zon goed door en is het meteen warm. Zelfs nu lopen de zweetdruppels al over onze ruggen. En dan is het pas 09.00u! Het uitzicht vanaf de top is prachtig en het is bijna niet voor te stellen dat bovenop deze rots ooit een paleis heeft gestaan. Wat ooh momenten en foto's later, waaronder natuurlijk ook selfies, maken we de tocht weer naar beneden. Onderweg delen we nog wat bananen met de lokale apen en struinen we nog even door de tuinen. In het aansluitende museum krijgen we nog een historisch lesje en verbazen we er ons over hoe ze destijds dat gigantische paleis boven op die berg hebben weten te bouwen. We lopen weer terug richting de weg om vanuit daar de bus richting Habarana te pakken. We gaan olifanten kijken! In Minneriya National Park vindt rond deze tijd van het jaar "The Gathering" plaats. Dit houdt in dat er zo'n 200 olifanten naar dat park trekken voor vers gras wat daar, na de droge periode, vanuit de modder groeit. Eenmaal in Habarana fixen we een jeep met chauffeur die ons door het park gaat rondrijden. Je ziet wel meteen dat het de meest populaire attractie in de buurt is. Overal rijden jeeps die je een safari proberen te verkopen. We weten op een gegeven moment een goede deal te sluiten en vertrekken richting het park. Terwijl we achter in de jeep staan, kijken we om ons heen en begeven ons steeds verder de natuur in. We moeten ons nog goed vasthouden om niet van links naar rechts geslingerd te worden in dat ding. De weg is nogal hobbelig. Naar mijn idee het echte safari gevoel: een beetje door de natuur heen hobbelen op zoek naar de wilde dieren. Opeens stopt de jeep en de chauffeur wijst naar de bosjes. Super enthousiast pakken we natuurlijk meteen het fototoestel erbij. We turen en turen maar zien alleen maar een hertje staan... Dat blijkt zijn vondst te zijn. We vertellen de chauffeur dat we die ook in Nederland hebben en dat hij dus door kan rijden. Het duurt gelukkig niet heel lang tot we onze eerste olifanten zien. Iets verscholen achter de begroeiing maar wel degelijk een klein groepje olifanten. Prachtige beesten zijn het. We rijden door richting de open vlakte maar moeten eerst nog door een blubberige bocht. Ik hoor mezelf nog denken, hij heeft niet genoeg vaart... En ja hoor, die oelewapper stopt met gasgeven midden in de blub... Dus daar stonden we dan. Hij probeerde naar voren te rijden, naar achteren, maar het mocht niet baten. Sterker nog, de modder vloog ons om de oren in zijn pogingen om er zelfstandig uit te komen. Niet echt de meest handige situatie als er zich een stel wilde olifanten achter je bevinden. We stelden voor dat hij een van zijn collega's zou bellen, die reden ook ergens rond, zij zouden ons er wel uit kunnen halen. Maar meneer had geen beltegoed op zijn telefoon staan en vroeg of hij onze telefoon mocht lenen. "Pardon!?" Was dan ook onze reactie. Maargoed je wil toch weg daar. Ik was mijn telefoon die dag vergeten en Anita's telefoon werd net omgezet naar een andere provider en had dus geen bereik. Dikke vette pech dus. Ik stelde hem voor hout voor de wielen te leggen zodat we misschien meer grip zouden hebben en uit de modder konden komen. Daar had hij blijkbaar geen zin in, want hij gooide er een kleine tak voor en haalde zijn schouders op. Ondertussen was ik dus aardig over de zeik vanwege de onkunde van onze chauffeur en Anita scheet zeven kleuren vanwege de olifanten die zich ergens achter ons bevonden. Uiteindelijk wisten we de aandacht van een andere jeep te trekken. Onder kostelijk vermaak van de andere toeristen, werden we uit de modder getrokken en konden we eindelijk weer verder. Toch ietsje wantrouwiger dan voor we deze safari begonnen. Gelukkig maakte het volgende dat we zagen alles meer dan goed. Zo'n 30 olifanten bevonden zich op zo'n 10 a 20 meter afstand van ons. Er liepen ook een hoop kleintjes tussen. Fantastisch om dat zo te zien. Het was echt een enorme kudde. We verplaatsten ons constant een stukje verder terwijl we ons bleven verbazen over deze prachtige dieren. Het aantal jeeps in de buurt werd alleen wel steeds groter dus ik was wel blij om te zien dat we die op een gegeven moment een beetje achter ons konden laten. Sommige olifanten begonnen namelijk al wat te dreigen met als gevolg dat de jeeps elkaar allemaal klem reden. Best wel een zooitje dus. We naderden een andere kudde olifanten iets verder weg en hebben daar nog even rustig de tijd genomen deze dieren te bekijken. Met een voldaan gevoel rijden we dan uiteindelijk ook het park uit. We hebben gewoon wilde olifanten gezien, en ook zoveel! Zo'n lange dag kost wel veel energie dus s'avonds besluiten we lekker met een boekje op de bank te kruipen. Ook wel eens lekker. De volgende ochtend worden we uitgerust wakker en besluiten de Cave Temple (waar Dambulla bekend om staat) te bezoeken voordat we doorreizen richting Kandy. Ook hier moeten we als toerist weer betalen voordat we de klim naar boven mogen maken. De tempel loopt langs de bergwand af en bevat meerdere ruimtes welke allemaal uit het berggesteente zijn gehakt. Zo ook een groot aantal Boeddha beelden van groot tot klein. Je kan zien dat hier heel wat uren in zijn gestoken. Maar niet alleen de beelden zijn prachtig. Overal waar je kijkt zijn de muren en plafonds voorzien van kleurrijke fresco's. Bij een soort offerkamer zit een oude man. Om onze pols knoopt hij een wit touw-achtig armbandje om en spreekt een gelukswens uit. Het zijn allemaal kleine maar mooie momenten. Het was zeker een bezoekje waard, al zal het niet snel voorkomen dat er geen enkele andere toeristen om je heen dwalen.
Teruggekomen in ons guesthouse pakken we onze tassen en stappen weer in de bus richting Kandy. Een paar uur laten bevinden we ons in een drukke stad met veel lawaai, verkeer en dus ook smog. Even wennen dus. We gaan op zoek naar een guesthouse en laten ons door een tuk-tuk chauffeur net buiten het centrum brengen. Tijdens de rit rijden we langs het meer waar Kandy onder andere bekend om staat. We komen aan en op het eerste gezicht lijkt de kamer prima. Al betalen we wel wat meer dan gepland. Later hadden we misschien een tweede optie moeten overwegen maar ach, het blijft af en toe lastig inschatten. We hebben in ieder geval geleerd om eerst even het bed te checken, aangezien dit nu dus een heel dun matrasje bleek te zijn met een houten plaat als ondergrond. We besluiten om naar het centrum te lopen en daar een hapje te eten. Zo'n wandelingetje helpt al snel met acclimatiseren. Na zo'n tien dagen alleen maar rijst en noodles te hebben gegeten, blijven we ineens staan als we langs de KFC lopen. Ooh zo'n frietje zou er nu wel ingaan. We twijfelen even maar onze honger naar friet wint het van ons en we lopen naar binnen. Zo'n twintig minuten later loop je toch met een schuldgevoel naar buiten, en echt lekker was het nou ook weer niet. Weer een uur later had ik dan ook last van m'n buik. Dit doen we in ieder geval niet meer. We drinken nog ergens een biertje waar we een ander Nederlands stel spreken. Volgens mij ook de eerste Nederlanders die we spreken deze vakantie. We wisselen kort wat verhalen uit, drinken ons biertje op en gaan terug naar ons guesthouse. Ook hier wordt aangeraden om s'avonds gewoon een tuk-tuk naar je kamer te pakken.

We doen het deze ochtend lekker rustig aan. We hebben besloten om drie nachten in Kandy te blijven zodat we alle activiteiten op een relax tempo kunnen doen. Voor deze middag hebben we een trip naar de Millennium Elephant Foundation gepland staan. Hier worden olifanten opgevangen waarvan de voormalige eigenaren ze niet meer konden verzorgen. Deze olifanten zijn onder andere gebruikt als werkolifanten op het land of in optochten. Omdat ze gewend zijn aan mensen krijg je de kans om ze te wassen in de rivier, ze fruit te voeren en zelfs een stukje op een te rijden. Het is fantastisch om zo dicht in aanraking te komen met zo'n prachtig en groot beest. Maar hoe leuk het allemaal ook is, het geeft me toch een dubbel gevoel wanneer we weer gaan. Uiteindelijk wordt er hier ook weer geld aan ze verdiend... Hoe langer we in Sri Lanka zijn, hoe duidelijker het wordt dat wanneer ze toeristen zien, ze ook dollartekens zien. Zo ook die avond als we de "Temple of the Tooth" bezoeken. Er zijn zelfs aparte loketten voor buitenlanders. Ook voor het achterlaten van je schoenen moet je betalen. We bezichtigen de tempel tijdens de puja. De puja is een rituele aanbidding waarbij boeddhisten, veelal in het wit gekleed, hun offer brengen en bidden naar Boeddha. De tand van Boeddha zou zich in deze tempel bevinden en heeft, zijnde de tand van Boeddha, een belangrijke rol in de geschiedenis van het Boeddhisme. Het is een erg grote tempel waar zich in iedere ruimte weer een net wat ander tafereel afspeelt. Het slaan van de trommels en het scherpe geluid van een soort fluit galmen overal door in het gebouw. De boeddhisten schenken bloemen en wierook aan Boeddha. Deze combinatie verspreid een aangename geur welke helemaal thuishoort bij het geheel. Het is een bijzondere ervaring. Zoveel mensen die samenkomen om hetgeen waar zij met volle overtuiging in geloven, te aanbidden. Woorden schieten nu net als op dat moment tekort om het te beschrijven. Bijzonder is voor nu het woord dat ik kies. Het is iets wat je zelf moet beleven. Wanneer we teruglopen en onze schoenen halen zijn we er nog steeds stil van. Tijdens het eten babbelen we alweer een eind weg. We bestellen Kotthu, een typisch Sri Lankees gerecht. Het schijnt de beste van Kandy te zijn. Het was inderdaad een van de lekkerste dingen die ik tot nu toe heb gegeten! Grote kans dat we er nogmaals gaan eten. Na het eten besloten we nog even langs de supermarkt te gaan om wat ontbijt te halen voor de volgende ochtend. Na een paar ochtenden toast met jam, boter en een gebakken ei te hebben gehad waren we wel toe aan iets anders. Het wordt muesli met yoghurt en verse ananas.

Met ons eigen verzorgde ontbijt achter de kiezen, besluiten we om de botanische tuinen van Kandy een bezoekje te brengen. Volgens de Nederlanders die we eerder gesproken hadden, is het de moeite waard. Het blijkt echter veel groter dan we gedacht hadden. Het is dan ook een heerlijke ontsnapping aan de drukke stad waar we net vandaan kwamen. We zijn niet de enige die het een goed idee vonden om hier naartoe te komen. Het is echt het weekenduitje voor gezinnen en zelfs hele families. Op een groot open veld nemen we plek in de schaduw van een boom om even lekker te lunchen. Overal rennen kinderen en geniet iedereen van het zonnetje. Wanneer we wat verder lopen valt het ons op dat we worden omringd door massa's stelletjes. Allemaal ietwat verscholen achter bomen, bamboe, struiken of gewoon hand in hand wandelend over het pad. Klef gedoe...bah! Tja... Die van ons zitten thuis... We wandelen en kletsen wat terwijl we de rest van de flora en fauna aan onze ogen voorbij laten gaan. We zijn al gauw weer een paar uur verder wanneer we in de bus naar het centrum stappen. Voor die avond staan de Kandy Dancers op het programma. Iets wat je gezien moet hebben als je in Kandy bent geweest, zo werd ons verteld. We namen plaats in een cultureel centrum met een ietwat armzalig uitziend podium. Overlopend in elkaar zouden we verschillende traditionele dansen in traditionele kleding te zien krijgen. Al met al was het leuk om te zien. Al kon je wel merken dat de ene danser veel ervaring had en de ander zo uit amateurvereniging de krakeling was geplukt. Het zorgde in ieder geval ook voor de nodige komische momenten. Het is een dansstijl welke ik nog niet eerder had gezien en zeker wel heb kunnen waarderen. Achter elke dans zat een verhaal wat je weer meer vertelde over de lokale cultuur. Samen met Charley, een Nederlands meisje wie we eerder die dag zijn tegengekomen, gaan we weer een hapje eten bij dat Kotthu tentje. Zij reist alleen en was die dag aangekomen in Kandy. We spreken af elkaar weer op te zoeken in Ella of Arugam Bay. Twee plaatsen die sowieso nog op onze route staan. Maar eerst staat Nuwara Eliyah op de planning. De treinreis van Kandy naar Nuwara Eliyah schijnt fantastisch mooi te zijn. Treinkaartjes hebben we van tevoren gereserveerd zodat we zeker zouden zijn van een zitplaats. De trein boemelt lekker door en geeft me even de tijd om aan dit reisverslag te werken. Niet heel veel later is het dan ook wel echt de moeite om lekker naar buiten te turen. Bebouwing maakt steeds meer ruimte voor natuur en al gauw kijk je uit op een vallei van theevelden. Zo tussendoor probeer je ook wat foto's te maken, wat niet elke keer even makkelijk gaat zo vanuit een rijdende trein. Als we dan ook even een selfie willen maken van ons half hangend uit de trein, wordt het een beetje spannend. We doen een paar pogingen en gaan dan toch maar weer op ons plekje aan het raam zitten. Het landschap is adembenemend mooi, geen foto die goed kan vastleggen wat je op dat moment ziet. Zo nu en dan zie je een groepje theepluksters aan je voorbij gaan. Met hun felle kleuren vallen ze meteen op zo tussen al dat groen. Vanaf het eindstation moeten we nog een klein stukje met de bus naar het centrum van Nuwara Eliyah. Het is hier meteen een stuk koeler dan we ondertussen gewend zijn. Als we het stadje binnenrijden snappen we meteen waarom het de bijnaam "Little England" draagt. Alle hotels/huizen zijn in Engelse stijl gebouwd. Er bevindt zich zelfs een parcour voor paardenraces en een golfbaan. Zelfs het trottoir is afgezet met metalen hekjes en er staan straatlantaarns in oude Engelse stijl. Wanneer we de bus uitstappen blijkt niet alleen de aankleding van het dorp Engels te zijn. Het weer is grauw en grijs en wanneer we het op een lopen zetten, begint het ook nog eens te regenen. 'Zijn we nog wel in Sri Lanka?' Je zou haast zeggen van niet. Via de lonely planet hebben we een hotel op het oog dat een stukje verderop ligt. Na een stuk te hebben gelopen komen twee jongens ons tegemoet gelopen, overduidelijk toeristen. Zij zien eruit alsof ze ook ergens daar in een hotel moeten zitten. We spreken ze in het Engels aan met de vraag of ze weten waar het Single Tree Hotel zit. Aan het steenkolen Engels te horen zijn het Nederlanders dus ik zet het gesprek maar meteen verder in het Nederlands. Verassing! Het zijn inderdaad Nederlanders haha. Ze blijken in hetzelfde hotel te zitten als wij, net een paar uur eerder aangekomen. We spreken af die avond gezellig met z'n vieren een hapje te gaan eten. Het begint steeds meer door te dringen hoe koud het eigenlijk wel niet is. Tijd voor lange mouwen en een lange broek, bleh! Vergeleken met wat we tot nu toe hebben gezien is het best wel een fancy restaurant, de curries hier zijn gelukkig 'the best in town'. Het is dan ook een prima besteding van de avond. De jongens heten Lennard en Olivier. Het scheelt dat er altijd genoeg gespreksstof is als je net nieuwe mensen leert kennen. Zij hebben een auto gehuurd en trekken zo twee weken door Sri Lanka heen. Ik zou er niet aan moeten denken om zelf deel uit te maken van het idioten verkeer hier. Maar ook zij zijn, net als wij, van plan morgen vroeg in de ochtend de wandeling richting World's End te maken. We kunnen zelfs met ze meerijden.

Het is dan ook weer super vroeg als de wekker gaat. We hebben vannacht met kleren aan geslapen want zelfs met een dikker dekbed voelde je de koude wind door alle kieren en spleten het hotel binnen dringen. Het is een uurtje rijden. Als we dichtbij zijn, regent het en zitten we in de dikke mist. Je zag iedereen met jassen aan, die hadden wij natuurlijk niet bij ons. Gelukkig hielpen 5 lagen aan kleding en een paraplu ook wel enigszins. Onder het motto: "Kom op, we zijn Hollanders! We zijn dit weer gewend." begonnen we de wandeling die ons (hopelijk) een mooi uitzicht zou gaan geven. Nog geen tien minuten later trok de hemel steeds verder open en werden we zelfs getrakteerd op een lekker zonnetje. Het uitzicht bij World'sEnd was dan ook echt prachtig en het vroege opstaan meer dan waard. We hadden ook nog eens het geluk dat er geen wolken waren die ons zicht belemmerde. Naast het uitzicht was de natuur er omheen ook een plaatje om te zien en maakten we een korte stop bij Baker's Falls, waar het water vanuit de bergen zo'n 20 meter naar beneden stort. We hervatten onze wandeling en voor we jet weten hebben we de 10 kilometer lange tocht er alweer op zitten. Doe mij vaker zo'n mooie ochtend workout!
Het plan van Anita en mij is eigenlijk om die middag een theeplantage en -fabriek te bezoeken maar eenmaal terug in het dorpje is het weer regenachtig. Misschien dat we dat beter kunnen uitstellen voor wanneer we in Ella zijn. Maarja, wat ga je dan wel doen...? De jongens gaan naar een high tea in het Grand Hotel, een klein stukje lopen. We besluiten dat we ook gewoon gezellig meegaan, als we dan toch in Little England zitten. Wat we binnen aantreffen valt dan ook eigenlijk niet meer onder Sri Lankeese begrippen. Het is echt zo'n enorm chique hotel wat vroeger waarschijnlijk als honk werd gebruikt voor alle hoge Engelse heren en dames, en wat daarna nooit meer in stijl is veranderd. Terwijl het buiten regent drinken we zo'n anderhalve liter thee de neus en genieten we van alle kleine hapjes die voor ons op tafel liggen. Niet iets wat ik had verwacht tijdens deze reis te doen, maar met deze weersomstandigheden ronduit prima. We brengen nog één stormachtige nacht door in het hotel en zijn blij dat we onze reis weer kunnen vervolgen. Next stop: Ella...